Saluton al la tria aĝo,
kun kiu mi parenciĝas.
Freŝiĝas ĝin la arbarnimfo
novajn suprojn mi konkeras.

Alpaŝas post mi la vanteco,
l' atributo de l' senfrukto.
Min gardas mia modesteco;
hardita en la sojloj de l' tempo.

En la brusto la vivec' de l' kampo
kaj l' ekscito de la gestoj.
Dornoj kovras mian vojon,
skizita de l' vokoj indaj.