Demografia vintro kaj demografia krizoDemografia vintro kaj demografia krizoPost 50 jaroj de manipulado pri la mitoj de la troloĝateco, oni konstatas, ke la homaro trairas procezon de maljuniĝo, kaj en la jaro 2050ª, se tia ĉi evoluo daŭrigas, Hispanio —posedanta indicon sub 1.2 de filoj po ĉiu virino— estos la unua de la rangolisto.
La penoj de la grandaj regopovoj por limigi la loĝatecon, kaj ĉefe tiun de la malriĉulaj tavoloj, ruinigis la mondan demografion. La tiel nomita demografia bombo estas elpensaĵo de la majstroj de la transnacia imperiismo celanta foreviti, ke sufiĉe granda kresko de la loĝantaro minacu la interesojn de la kontentigitoj. La kontentigitoj maskis, diskonitigs, kaj pli efike diskonigas la timigilon de la demografia bombo, kiel la ĉefan minacon kontraŭ la ekonomia progreso kaj la medion. Tiucele utilas al ili la ekonomika teorio de Malthus ['maltus], kiu taŭgas al ili kiel sciencan fundamenton. La klimatiŝanĝon ili ankaŭ uzas kiel argumenton. Tial ili uzis maltusanismon* kiel ĉefan moton de ĉiuj siaj kampanjoj pri naskolimigo kaj naskiga saneco. La progresema maldekstrularo ankaŭ uzadas tiujn konceptojn kvazaŭ lancopikilon koincide kun la imperiisma koordinato.
La blindeco fratmortiga de la progreso, kiun ili deziregis al ni, havis klaran propekan kapron: la lonĝantecon, ĉefe tiun de la malriĉaj landoj. Oni kaŝigis al ni la fakton, ke la ekonomia evoluo okazinta, kaj plue okazanta, en ĉiuj lando elirintaj el la mizero, estas ĝuste rezultato de la kresko de ties loĝantaroj.
La postsekvoj de tia ĉi kontraŭnaskiga pensmaniero montriĝas nun kiel tre realan minacon per si mem. En la ekonomia flanko la perspektivo estas simple ruinoza. La Eŭropa Unuiĝo jam postulis kvin dek milionojn da enmigrintoj por la proksimaj venontaj jaroj se ni volas satigi niajn necesojn de varoj kaj servoj. socie ni estas destinitaj al katastrofo. Reduktadas ĉia ajn ŝanco de estonta komforto.
En la morala sfero, la fenomeno suspektigas nin ion mute pli profundan: timon, elreviĝon, maloptimismon kaj malesperon. Tial, kontraŭ tiu ĉi imperiismo, kiu situis la kapitalon super la personon, oni nepre pluasertu, ke la supera riĉeco de la nacioj estas ties personoj. Sen personoj nenio havas sencon.
Ĉu eksplodo aŭ implodo demografiaj? Efikoj de la kontraŭnaskigaj politikoj.
La efikoj estas malegale distribuitaj disde la
mondo. En Eŭropo —eksceptinte Rusion— la demografiaj indicoj ne flatas
ies sensojn: dum la naskindico rangas 10 po mil, tiu de mortoj estas 11
po mil, t.e. Eŭropo havas nete negativan gentokreskon. Dum la averaĝa
fekundeco estas de 1.4 beboj po ĉiu virino, la minimuma cifero por
plena generacia remeto rangas 2.1. Hispanio kaj Italio havas preskaŭ la
plej malaltajn fekunindicoj el la mondo: 1.2. Tio estas, las redukto de
la gentonombro jam estas realo, kaj nur la enmigrado evitis ĝis nun
socian hekatombon.
Tiu ĉi "demografia vintro" estigis, ke en Eŭropo la
koeficiento de laboristoj po pensiumitoj (nelaborantoj) estas
rimarkinde modifita. Ekzemple, en HIspanio la ekvilibro komencos
rompiĝi favore al pensiumitoj en la jaro 2020ª, kiam ĉi--lando
kalkullos kun ok milionoj da emerituloj, el kiuj du milionoj estos pli
ol 80-jaraĝaj. Konklude, la pensia sistemo estos pli kaj pli socie
peza, kaj fine estos finance nesubtenebla, se dum tiu periodo ne
alvenos fortaj enmigrantfluoj.
Nuntempe la problemaro de la gentomaljuniĝo estas pli akra en la evoluintaj landoj, kies potencaj ekonomiaj sistemoj iel sukcesis mildigi la efikojn de lamaljuniĝo. Tamen, jam kelkaj evoluantaj landoj —kies strukturoj ne kapablas alfronti la fiefikojn de la maljuniĝo— jam komencis suferi tiujn, rezulte de la aplikado de kontraŭnaskigaj politikoj.
Tre evoluinta Japanio, kun fekundindico da 1.2, jam eniris en la maljuniĝadon, kvankam sia ekonomia strukturo kiel dua ekonomia potenco el la mondo (aŭ la 3ª, akorde kun la lastaj ekonomiaj raportoj: post Usono kaj Ĉinio) kaj ĝuante tre altan familian ŝparkapablon (ĉirkaŭ 40% el la familiaj elspezoj, averaĝe), ebligas la landon alfronti la problemaron kun optimismo. Aliflanke, Rusio, kun fekundindico de 1.1., aŭ Ĉinio, kun 1.8, suferos pli akre la fiefikojn de la maljuniĝo. La ĉina logantaro devos alfronti, en proksimaj jaroj, la defiojn akcepti tri cent milionojn da personoj pli el 65-jaraĝaj. Tre konsiderinda parto el tiuj emerituloj estos bredintaj solan bebon (en siaj vivoj), pro la striktaj naskolimigaj leĝoj aplikitaj de la sinsekvaj autoritatuloj, kaj la ŝarĝon de tiuj maljunuloj povos pagi nek la familioj nek la ŝtato. Simile al Ĉinio okazos en Rusio, pro la superabundo de abortoj faritaj en la lastaj jardekoj malgraŭ la lastjaraj naskostimulaj helpoj, kune kun restriktoj je la abortaj leĝoj, adoptitaj de la sinsekvaj ĉefministroj: Medvjedev kaj Putin.
Pli grava kaj ŝokiga estas la problemaro okazonta en landoj de Afriko. Kvankam nuntempe la tiukontinenta loĝantaro pli rapide kreskas ol en iu alia loko, oni antaŭvidas, ke en la jaro 2050ª nur plu kreskos la loĝantaro en NIĝerio. Kelkaj familioj trompitaj de kontraŭnaskigaj kampanjoj de okcidentaj lobioj travivos malfacilaĵojn en ŝtatoj kie ne ekzistas pensiajn sistemojn kaj ili preskaŭ_ne havas parencojn, kiuj subtenos ilin en sia maljunaĝo, ĉar malaperis la familiaj multgeneraciaj modeloj (nuntempe kutimaj), kiuj konsistigus garantion de digna vivo en siaj lastaj jaroj, se ili plu ekzistus.
La kontraŭnaskigaj politikoj estas aplikintaj eraran principon: pensi, ke oni favoras la malriĉulojn per kuraĝigo de la naskolimigo. La malriĉuloj sen gefiloj iĝis pli malriĉaj. Kelkaj iniciatoj, kiel tiu de Bill Clinton [bil klintn] uzi 35 milionojn da dolaroj por favori la kontraŭnaskigon kaj aborton inter la plej malfavoritaj tavoloj de la loĝantaro, estas politika "miraĝo", kiu ne forigas la mariĉecon. Same, kiam UN estas farinte amasajn steriligojn al virinoj de Hindio kaj Peruo, ĝi estas kondamninta ilin vivi mizere en ties maljunaĝoj.
Kialoj de la socia maljuniĝo.
Sendube, la maljuniĝo de la loĝantaro estas anomalio artefarite estigita de politikoj de familia planado disvolvitaj de diversajnaciaj kaj internaciaj organizaĵoj; kaj eĉ de privataj premgrupoj. Inter ili elstaras:
-UNESKO.
-Planned Parenthood [pland parenthud], (gepatreco planita).
-Catholic Women for the right to decide (katolikaj virinoj por la rajto decidi).
-Amnesty International (amnestio internacia).
-UNFPA-CNN (de la usonano Ted Turner).
Planned Parenthood donacas ĉiujare milionojn da dolaroj
al UN por kuraĝigo de la aborto kaj la disvastigo de la uzo de
kontraŭnaskigiloj. Ili ankaŭ skizis la solfilan politikon de Ĉinio.
Absurde estas plendi pri la efikoj de la monda maljuniĝo sen atenti la kialojn. Inter ili elstaras:
1 Aborto: en Rusio kaj Usono ili pli nombras ol la vivonaskoj.
2 Amasaj sterliligoj: ok procento de la mondaj virinoj spertis, volonte aŭ nevolonte (eĉ perforte) steriligon.
3 La tre disvastigita uzo de kontraŭnaskigiloj: Ties uzo
estas sufiĉe enradikigita en la seksaj kutimoj de la pli maljuniĝintaj
popoloj.
La maltusanismaj politikoj kaŭzis kaj plilongigas la ekonomian globalan krizon.
La ekonomiistoj penadas kompreni kial la monda ekonomio plu langvoras post la globala krizo de la jaro 2008ª. La usona periodaĵo Wall Steet Journal dediĉis sian ĉefan paĝon dum tuta semajno pritrakti kialon tiam subtaksitan: la disfalado de la fekundeco de la virinoj kaj, sekve, de la demografia kresko. Ili konkludis, ke en globaligita ekonomio, la demografio de ĉiu lando influas la ceterajn.
En la jaro 2012ª la laborkapablaj tavoloj de la ĉefaj landekonomioj reduktiĝis unuafoje ekde 1950ª: tio ĉi kalkulinte kun Rusio kaj Ĉinio. Unu kvarono el la monda loĝantaro situos en Afriko ĉirkaŭ la jaro 2050ª, kaj 1.3 bilionoj da junuloj malpli ol 28-jaraĝaj konsistigos la mondan laborfoton. Kontraste, Eŭropo, kvankam urĝe bezonante eksterajn laboristojn por sia industrio, komencis pagi la afrikajn estrarojn por ke ili akceptu ties samlandanojn (kontraŭleĝe vivantaj en Eŭropo).
Afriko estas sufiĉe preterlasita de Orienta Azio rilate dungokreon kaj infrastrukturojn: kiel lernejojn kaj landvojojn. Preninte kiel ekzemplon al NIĝerio, tie nur naŭ procento el la plenkreskuloj havas plentagajn dungojn.
Ĉinio kapitaligis sian gigantan laborforton —la 2ª plej
granda post tiu de Usono— sed, post 3' jaroj de solfila politiko, la
salajroj kreskis ege rimarkinde, tiel ke kelkaj multnaciaj entreprenoj
translokiĝas en Afrikon serĉante la abundan kaj malmultekostan
laboristaron kiun Ĉinio ne pli ofertas. Paralele, la tiea laboristaro
komencis malkreski. Usono elmerĝas iom post iom kiel relativan
venkinton de la konkurado, ĉar dum averaĝe la tavoloj laborkapablaj de
la disvolviĝintaj landoj reduktiĝos po 26% ĝis la jaro 2050ª, tiu de
Usono kreskos po 10%, atingante 60% el la tuta kvanto de la
disvolviĝintaj landoj (malpli, tamen, ol la nuna 66%). Tian venkon
Usono ŝuldos al la enmigrintoj.
Aldone la diriton, oni esperas, ke ĉirkaŭ la jaro
2042ª!, pro la demografiaj ŝanĝoj, la komerca deficito de Usono kun
Ĉinio ŝanĝos sian signon (ĝi inversiĝos).
Ettore Gotti Tedeschi, ekomikisto kaj iama prezidanto de IOR (ankaŭ nomita Banko de Vatikano), esprimis, ke: "la invitoj ne havi bebojn agas favore al la ekonomia krizo. La aŭguroj katastrofismaj de la radikalaj ekologiistoj neniam realiĝis: tute male, estis la disfalo de la naskoj en Usono, Eŭropo kaj Japani; la devenigilo de la ekonomia krizo, samkiel de la blokado pri al investoj por savi la tergloban medion.
La aŭguroj maltusanismaj pri amasaj malsatmortoj en Azio —okazontaj dum la 70-aj jaroj de la 20aj jarcento se la loĝantaro plu kreskus tie je la sama rapida ritmo— pruvis esti tute eraraj. Male, estis ni, en la riĉa mondo, kiuj pro nia nula kresko malriĉiĝis dum ili —pli kaj pli nombraj— kreis tiom da riĉeco, ke jam estas en siaj manoj la usona ekstera ŝuldo. Ne estas vero, ke ju pli nombra estas la loĝantaro, des pli da personoj malsatas: tute male, kiam la loĝantaro stagnas, aŭ nur iomete kreskas, grandiĝas superproporcie la emeritula tavolo kaj, sekve, la konstanttaj kostoj plialtiĝas kaj ne eblas malpliigi la impoŝtojn, kio siavice blokigas la investojn, la disvolviĝon, kaj reduktas la ŝparadon. Fine, la familioj prunteprenas monon por antaŭpagi konzumojn, kaj, kiam ili ne plu kapablas pagi diligente, ili pigras kaj eksplodas ĉio.
La propono de la novaj maltusanoj stagnigi la naskoindicon kaj favori paralele ekonomian malkreskon estus —se sukcese sekvita— io katastrofa. La problemo de tiu skolo estas, ke ili malfidas siteme pri la homo mem.
Laŭ papo Benedikto 16ª esprimis en sia encikliko "Caritas in veritate": la devengilo de la mondaj krizoj, ĉu ekonomia, demografia aŭ ekologia, estas la senvalorigo de la homa vivo mem.
Denove S-ro Gotti Tedeschi, aludante la prelegon de papo Benedikto 16ª antaŭ_FAO (UN-branĉo dediĉita al la agrokulturo kaj nutrado), asertis, ke Tero kapablas nutri ĉiujn, sed por fari veran ekonomion oni juste distribuu la rimedojn: "se mi havas monon kaj vi ne, al kiu mi vendos? Ne temas pri ĉarito, la riĉuloj nur pluriĉos, se la malriĉuloj enriĉiĝas". Jen natura ekonomika leĝo.
La plej granda ekonomikisto kaj demografiisto de nia tempo. S-ro Alfred Sauvy, klarigis kaj pruvis, ke ekzistas perfekta interrilato inter la kresko de la loĝantaro kaj la ekonomia disvolvo.
Kvankam S-ro Malthus, je 1798ª, kaj la ekonomikisto Lester Thuron —antaŭ ne tiom longe— klopodis klarigi ke, cele al la plialtigo de MIP (t.e: malneta interna produktado kaj de varoj kaj de servoj) oni nepre reduktu la naskojn; aliflanke, S-ro Shumpeter kaj Solov rifuzis tiujn asertojn kaj proponis ĝuste la malan solvon, tio estas, kreskigi la numeratoron de la frakcio (la kreivan genion de la homo, kiu kapablas antaŭenigi la teknologion kaj sekve MIP-on) sen redukti la naskojn. UN mem agnoskis, ke de la jaro 1960ª ĝis la jaro 2000ª la monda logantaro kvarobliĝis, sed, samtempe, la monda MIP kreskis 40-oble.
Lastastempe, kaj profitante la polemikon pri la monda klimatŝanĝo, oni klopodas sugestii la ĝeneralan opiniantaron tiel ke ĝi konsideru la naskokreskon, la patrinecon kaj la homon mem kiel kialojn de la detruo de la Tero. Pli kaj pli evidentiĝas, ke ekzistas kaj ege fortas mondskale tiaj premgrupoj (lobioj), kiuj revas kaj energie baraktas por transformi la mondon en ion similan al tiu de Brave New World (kuraĝa nova mondo, verko de Aldous Huxley), kalkulante kun klara strategio. Kiun profiton ili esperas atingi per sia baraktado, aŭ el kio konsistas sia strategio? Tio ĉi sufiĉus por soltema artikolo.
Receptoj konkurantaj unuj kun aliaj.
Ekzistas du klasoj de receptoj por superi la mondajn krizojn: ĉu demografia, ĉu ekonomia. Ili havas malsamajn ilojn kaj antitezajn celojn. Mi klasifas ilin kiel:
A Kontraŭnombrigaj.
B Porpersonaj.
A Kontraŭnombrigaj.
Tiuj ĉi estas fundamentitaj sur la tezo de Malthus kaj estas la motoj de la partianoj de NOM (Nova Ordo Monda). Ili strebas al la malpliigo de la monda loĝantaro (kelkaj NOManistoj postulas maksimuman loĝantaron da mil milionoj da homoj), samkiel de la fakturoj de la sociaj asekursistemoj —speciale tiujn de la emeritaj tavoloj— evitante la renversigon de la piramido de aĝotavoloj, kio plej trafas la ekonomiojn ĉe la disvolviĝintaj landoj. Jen kelkaj el ili:
a/ Socia eŭtanazio.- Ĝi konsistas el la mortigo de la
maljunuloj tro kostaj por la sociaj asekursistemoj de la
disvolviĝintaj landoj: kvankam tio ĉi ŝajnas kiel scienca fikcio kaj
inda de Brave New World, ĝi iom post iom kaj paŝopostpaŝe antaŭeniras
brake de eŭtanaziaj leĝoj —pli kaj pli liberalaj—, kiuj lasas la
primortan decidon al kuracistoj kiam ne estas klara la volo del a
malsanulo. Kie oni metu la limon? Ĉio estas relativa, NOManistoj diras
fiintence.
b/ Plialtigo de la emeritaĝo.- Jam en Japanio kaj en kelkaj eŭropaj landoj oni nur povas emeritiĝi post sia 67ª jarigo.
c/ Elmigrado en la disvolviĝin-tajn landojn.- Jen facila
aranĝo, ĝis nun praktikata, kaj provizore evitinta ekonomian
katastrofon en la okcidentaj landoj: tamen, post du generacioj, la idoj
de la enmigrintoj alproprigas la naskolimigajn kondutojn de la
okcidentanoj kaj malaperas la profita efiko de la unua momento.
Aliflanke, ĉar plejparte la enmigrintoj estas la junularo en siaj
respektivaj landoj, ĉi fenomeno akcelas la maljuniĝon de la
homsendintaj landoj, favoras la stagniĝon de ties ekonomioj, preskaŭ
devigante al ili enŝuldiĝi al la MVF (Monda Valuta Fonduso). Konklude:
Ĝis neniam suvereneco!
d/ Kuraĝigo de la abortoj mondskale.- Kelkaj estraroj
kaj intenaciaj lobioj premis (kaj ŝajne ili plu premos) al FAO kaj al
UNESKO por ke tiuj laŭkondiĉigu siajn helpojn al la malriĉaj landoj, al
la ekzisto en ili de la aborto kiel rajto leĝigita de la virinoj.
Konklude: aborton aŭ malsa-ton! Ankaŭ, tiucele, Amnesty
International denuncas antaŭ_UN instancoj —kiel turmentantojn de
virinoj— al la estraroj, kiuj malpermesas (aŭ ne sufiĉe permesas) la
abortojn.
B Porpersonaj.
Tiuj ĉi serĉas ebenigi la vojojn al mondo pli egala pri rajtoj, kie vivo estu agrabal kaj esperplena aventuro, ne suferplena loko kie oni —per grandaj ĉiutagaj penoj— sukcesas nur postvivi: Mondon por personoj, ne la inverson! Ju pli oni alproksimiĝos al la fina celo, des pli da stimuloj estos por naskigi abundajn bebojn, kaj, siavice, superi la ekonomian kaj ekologian krizojn. Jen kelkaj el ili:
a/ Apogo al vera suvereneco de ĉiuj landoj: ĉu financa,
ĉu politika. Tiusence, la plifortiĝanta multpoluseco esprimata de
regionaj aliancoj kiel Mercosur (sudamerika merkatalianco), BRICS
(angla mallongigo de Brazilo-Rusio-Hinda Unuiĝo-Ĉinio-Sudafriko),
Azia Banko por Disvolvado, ktp, ĉar tiuj ĉi povas efike konkurenci kun
la imperiismaj instancoj.
b/ Asigni la ĉefajn postenojn de la agentejoj de
Unuiĝintaj Nacioj al personoj kompromitintaj kun la homa vivo, la apogo
al la familioj, kaj kun la ĉiulanda suvereneco.
c/ Firman apogon al justa komerco: t.e., al justa
retribuado de la produktistoj (speciale de tiuj vivantaj en malriĉaj
landoj) malprofite al la peristoj, kaj starigon de meĥanismoj por
stabiligi la prezojn de la krudaĵoj (petrolo, kafo, rizo, tritiko,
kakao, arakisnuksoj), evitante, samtempe, spekulaciojn kiuj celas
altigi la prezojn aŭ malaltigi ilin fiintence.
d/ Klara kaj nepolitike kondiĉigita apogo de UN al
tiuj landoj, kiuj estas trafataj de katastrofoj klimataj, tertremoj,
martremoj, tro longaj senpluvperiodoj, aŭ_de tro pezaj priekologiaj
elspezoj postulitaj de publikaj internaciaj instancoj. Ĉicele
konsilindas la ekstarigo de internacia publika asekursistemo, kiu
aŭtomate respondu antaŭ tiaj eventoj, je peto de la koncernitaj
estraroj. Ankaŭ, kiel ero de la apogsistemo menciita, la privataj
ŝuldoj de la bankoj kaj estraroj de la damaĝitoj aŭtomate estu
pardonataj, aŭ likvidataj je la kosto de asekura fonduso.
e/ Ekvilibra rilato de la homaj socioj kun siaj naturaj
medioj: ni estu dankemaj pro la ŝanco de nia vivo mem kaj pro la medio,
kiun ni ĝuas, kaj ni nreciproku: ĉu al la Universo, ĉu al Dio, laŭvole,
per sentoj de interhoma solidareco kaj de respondeco pri tiaj
donacoj. La kosmo sencelus se ne estus homoj, sed la homoj ne tiranu
la kosmon. Klarigo: rilatoj de la homo al sia vivo kaj sian medion
egoisman aŭ malrespondece konzumavidan jam okazigigis seriozajn
malbonojn, tiel, kiel: reduktadon de la plureco biologia, klasbataon,
malfavoran klimatŝanĝon disde la terglobo, ekomonian krizon, kaj
demografian vintron.
Pro sukcese atinti la ekvilibran rilaton antaŭe menciita
necesos informistoj: kaj pro interreto kaj por ĵurnaloj kaj por radioj,
televidoj, ktp; kiuj informos sendepende laŭvere, plene,
sennaciisme kaj akorde kun la pridetalita sinteno.
Sed oni ne estu naivaj. Eĉ kalkulante kun sufiĉaj
tiaj informistoj, tio taŭgus por nenio se persistus la informaj
monopoloj. Nepras leĝoj naciaj kaj internaciaj kontraŭ
koncentriĝo de amaskomunikiloj en posedo de malmultaj karteloj.
f/ Aranĝoj apoge al la familioj kaj al la homa vivo (ekde la gravediĝo ĝis sia natura fino) kaj kontraŭ aborto. Jen kelkaj:
1) Eviti eŭtanazion per disvastigo de adekvataj
sufermildigaj flegadoj kaj psikologia agado apoge al la familianoj
kaj al la malsanuloj mem.
2) Restrikti —kiom eble— la abortajn leĝojn:
akompanante la restriktojn per helpoj al la gravedulinoj inklinaj
aborti, kaj pro sociaj premoj kaj pro ties ekonomia nefirmeco.
3) Apogi per publikaj rimedoj (ĉu naciaj, ĉu de UN) kampanjojn pri rispekto al la homa vivo (en ĉiuj ties fazoj).
4) Laboraranĝoj favore al la daŭra kaj facila kunvivado
de la membroj de la familioj: familiaj salajraj komplementoj, 35-hora
(aŭ malpli) semajna laborkvanto —vidu ekzempleron n-ro 33ª de Kajeroj
el la Sudo (paĝo 11ª), ktp.
5) Persekuti kaj forigi ĉiujn sklavecojn: komercon pri
virinoj, surogatan patrinecon, laborojn trouzajn: senrajtaj kaj
senkontraktaj.
6) Instrui la loĝantaron, ekde la unuaj fazoj de sia
lernado, rimarki la psikologiajn denaskajn diferencojn inter viroj
kaj virinoj —por respekti ilin— kaj faciligi la reciprokan konfidon, la
fidelecon, la kompromitojn kaj la neperfortan intertrakton de siaj
malhelpoj: evidente tio ĉi ege faciligus kaj stabiligus la estontajn
familiajn rilatojn.
