Mia alia duono
Vivo prezentas neatenditajn ŝanĝojn: la superbazaro, kiu periode vokis min, ne plu vokis min. Mi iris viziti la posedanton, sed li ne estis tie, kaj en la loko, kie ĝi estis, restis butiko kun la rulpersieno malsupren kaj malgranda ŝildo “Por vendi aŭ lui” kun telefono. Mia maljuna partnero Eusebio diris al mi, ke la posedanto deklaris bankroton kaj malaperis kun la mono. Tamen mi estis bonŝanca en mia malfeliĉo, neatendita sorto: kiam mi iris al El Antro (tio estas, La Aĉejo), kie mi renkontis Sendinon, mi vidis, ke la posedanto estas ĉe la drinkejo, kio estis nekutima.
—Miĥaelo! Kie estas Helenin'?
—Ŝi malaperis. Ŝi telefonis por diri, ke ŝi ne plu volas labori en kaverno de pervesuloj, kaj ke ŝi trovis ion pli bona.
—Ve, kia knabino! Kaj kie ŝi laboras nun?
—Mi pensas, ke la nomo de la kafejo, kiu dungis ŝin, estas Akvolilio.
Akvolilio, mi pensis, estas trans la urbo, sed por knabino, kiu tiel pensas, mi transiros kion ajn necesos.
—Nu, Miĥaelo, mi nun estas sendunga. Se vi volas, vi povas dungi min ĝis vi trovos iun pli bonan.
—Ĉu pli bonan? Se vi volas, la laboro estas via. Vi estas fidinda, unu el ni, kaj vi ne forlasos pro perversa —li diris al mi kun larĝa rideto.
Ankaŭ mi ridetis. Mi ne multe atentis la kondiĉojn, ĉar pro tio, kion mi daŭros tie, mi dubis ĉu mi eĉ ricevos la unuan salajron. Meti trinkaĵojn ne estas mia metio, sed tie estis la centro de korupto en mia urbo, se ne en la tuta lando. Se tie..., ve, kia ideo!
Ekde kiam mi komencis mian deĵoradon ĉe tiu klubo, miaj knabinoj ĉesis iri, ĉar mi ne volis devi diskuti kun iu ajn el tiuj kretenoj, kiuj unue elĵetis la manon kaj poste demandis. Mi eble uzos ilin kiel hokojn en la estonteco, sed la ideo, kiun mi elpensis, estis eĉ pli bona.
Dume mi ĉiutage iris al La Aĉejo, pagita pro tio, kaj tio permesis al mi pligrandigi mian datumbazon pri perversuloj, kiu estis jam kvaroble pli granda ol tiu de Silvja. Kaj kiam mi estis certa, ke ne ekzistas pli, mi pensis, ke estas tempo por la dua fazo de mia plano.
Ankaŭ mi amikiĝis kun Helenino:
—Saluton Helenin'!
—Via vizaĝo ŝajnas konata... de kio?"
—De La Aĉejo. Vi servis al mi multajn trinkaĵojn tie.
—Uh-hu —ŝi sulkigis sian frunton. —Vi estas unu el tiuj perversuloj.
—Ne ekzakte —mi diris al ŝi. Mi sciis en tiu momento, ke ŝi parolas la saman lingvaĵon kiel mi, kaj tial mi decidis esti honesta kun ŝi.
—Kial do vi iris tien?
—Mi volis savi mian perditan amon. Kiel Orfeo, mi eniris Inferon por savi mian Eŭridikon.
—Uh... mi ne scias. Kaj ĉu vi sukcesis?
—Ne. Hieraŭ mi estis seniluziigita. Ŝi estas tre komforta tie, en Infero.
—Nu, mi laboras. Ĉu vi trinkos?
—Jes kompreneble. Alportu al mi kafon, bonvolu.
Mi trinkis mian kafon malrapide, legante mian vesperan gazeton de kovrilo al kovrilo.
Kiam mi decidis foriri, mi demandis al ŝi:
—Je kioma horo vi finos?
—Post duonhoro.
—Plaĉus al mi paroli kun vi pri grava afero. Ĉu mi atendos vin?
Ŝi rigardis min, sindemandate:
—Nu, se vi volas. Mi havas nenion por fari poste. Mi pensis iri hejmen.
Duonhoron kaj plian kafon poste ni ambaŭ iris al ŝia domo. Preterpasante la parkon, kie mi konis Brendinon, mi proponis, ke ni sidu sur benko por babili.
—Vi do ankaŭ opinias, ke La Aĉejo estas la renkontpunkto por la perversuloj de la urbo.
—Vi pravas. Kial ankaŭ?
—Tio estas mia opinio.
—Mi ne scias kien la mondo iras...
—Ili ne havas rajton je vivo.
—Ĉu vi seriozas?
—Kompreneble. Ĉu vi ne konsentas?
—Kompreneble mi konsentas. Naŭze, homoj, kiuj ĝuas servi. Homoj, kiuj ĝuas kaŭzi doloron...
—Nu, kondiĉe ke la afero restos inter ili...
—Sed ili faras adeptojn ĉiutage. Tio ne povas esti permesata.
—Kaj kion ni povas fari pri tio?
—Nu, mi ne scias, ion.
—Ĉu vi iam pensis mortigi iun el ili?
—Nu...—, ŝi dubis, —kiam oni mortigis tiun mastrinon Silvinon, mi ĝojis. Fakte mi enviis Tomás, kvankam li ankaŭ estas perversulo.
—Ne murdis Tomaso.
—Ĉu ne?
—Ne.
—Nu... —ŝi denove hezitis —artisto faris tion: li mortigis mastrinon kaj Erikinon, ŝian subulinon, kaj li kulpigis alian perversulon, Tomason. Grandioze.
—Oni povas denove fari pli da fojoj.
—Ĉu..., ĉu vi faris ĝin?
Mi ridetis. Mi certe devas informi al si. Tial mi ĵus diris:
—Se vi volas, vi povas fari ĝin.
—Kiel?
—Estante sur scenejo kie vi neniam antaŭe estis kaj agante decide.
—Do ĉu estis vi? Ĉu vi faris ĝin? —ŝi demandis min kun la okuloj plenaj de miro.
—Vidu, Helenin', mi ne volas paroli pri la pasinteco. Ni parolu pri la estonteco. —Kaj poste, martelante ĉiun vorton, mi daŭrigis: —Pri nia estonteco.
—He, kompreneble, kion ajn vi diros... Kiel vi diris al mi, ke via nomo estas?
—Marko.
—Bone, Marko. Ĉu ni havas estontecon kune?
—Se vi volas atingi la finajn sekvojn, jes.
—Kaj kion mi devas fari?
